Als kind kwam ik er regelmatig. Wat nu heel bijzonder klinkt, was toen heel gewoon. De vader van een vriendin werkte op ‘het gemaal’, en zomers gingen we vaak zwemmen bij het strandje erachter. Even binnenlopen voor een pleister of iets te drinken was de normaalste zaak van de wereld.
Dit imposante bouwwerk heeft niet alleen een praktische functie, maar is ook een prachtig monument. Sinds 1998 staat het op de UNESCO Werelderfgoedlijst.
Ontelbare keren.
Hoe vaak ik het al gefotografeerd heb? Ontelbare keren. Vanaf het strand, vanaf de Noordoostpolderkant, zelfs met tulpen op de voorgrond, tijdens voorstellingen met speciaal licht, en ook van binnen. Maar nog nooit wanneer het gemaal echt in actie was. Dat moment waarop het wordt opgestart, een paar uur lang een spektakel van stoom, ontbrak nog in mijn verzameling.
Vandaag was het zover. De machines werden aangezet. Ondanks de regen was het een geweldige ervaring om dit eindelijk mee te maken – met mijn camera erbij, natuurlijk. Het gemaal blijft fascineren en nu heb ik eindelijk ook mijn ‘stoombeelden’.
