‘Bij ons thuis speelden we vroeger allemaal. Mijn vader was lid van It Korps, en wij ook allemaal, mijn broer, zus en later ook ons Henk.’ Dat soort verhalen krijg ik wel eens te horen, vaak van de wat oudere muzikanten. Over families die samen muziek maakten en hoe er thuis geoefend werd, aan de tafel met beschuitbussen die dienst deden als lessenaar. En dat het vanzelfsprekend was dat jij dan ook een instrument leerde bespelen. Zo ging dat gewoon.
Mijn ouders zaten niet bij It Korps. Hooo, nou moet ik even iets nauwkeuriger zijn want heit heeft wel (een blauwe maandag) bugel gespeeld én was als broekje destijds mee geweest naar het concours! Als heit’s muziekverleden ter sprake kwam werd dat met enige trots verteld. ‘We speelden ‘Bloeiende Lente’ en haalden een eerste prijs!’ Al gauw daarna was dat ook het einde van zijn muziekcarrière. Heit had vele interesses maar zelf muziek maken stond niet heel hoog in het lijstje.
Hoe ik dan ‘bij de muziek’ kwam weet ik eigenlijk niet. Misschien doordat de toenmalige dirigent van de fanfare een paar huizen verderop woonde en dat ik hem hoorde trompet spelen? Hoe dan ook, ik kreeg een instrument. De eerste was een alt, een Mahillon, met van die Belgische vlaggetjes.
Afgelopen week kreeg ik via via een een krantenartikel. Over een fanfare die binnenkort haar 75-jarig jubileum viert. Het aantal leden was de laatste jaren behoorlijk geslonken, maar het enthousiasme was er nog steeds en ze zouden bij het jubileumconcert groots uitpakken. Nee, ook daar zijn het niet meer ‘automatisch’ de families Van der Goot, Van Houten, Fabers en Neefen die ruim vertegenwoordigd zijn binnen de vereniging.
Er stond een klein kadertje in het artikel over de oprichter van de fanfare; Freerk de Vries, mijn pake. Een muzikale en creatieve man met vele talenten. Zo bespeelde hij allerlei instrumenten, schilderde én dirigeerde.
Jaren later, eind jaren ’90, werd een pake-sizzer van de oprichter, dirigent van deze fanfare. Zo’n kleine 10 jaar reed ik elke week naar pake’s dorp. Repetities waarbij veel werd gelachen, waar vaak in de kerk werd gespeeld, waar na concerten in het dorpshuis lang werd ‘nagepraat’, waar ik het 50-jarig jubileum dirigeerde en waar we steevast met een bus naar festivals gingen.
Ik was nog maar ‘in famke’ toen pake overleed. Voor mij voelde het altijd bijzonder om verbonden te zijn geweest met deze fanfare. Misschien realiseer ik me dat nu nog wel meer dan toen.
In november is het jubileumconcert van Crescendo Idskenhuizen. Ik wens jullie een fantastische avond toe! Maak er samen met Karin Bloemen een ‘Bloeiende Lente’ van!
Oja, weet je wat er bij ons in de gang hangt? Een oude Mahillon althoorn, afkomstig uit Idskenhuizen.
